ငါသိတယ္၊ ငါလုပ္ႏိုင္ရမယ္္

သင္တတ္ႏိုင္မည္ ထင္သလား
မတတ္ႏိုင္ဘူး ထင္သလား
မည္သို႔ ထင္သည္ျဖစ္ေစ
သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္

ဟင္နရီဖို႔ဒ္

အဲသည္တုန္းက ေရာ့ကီး အသက္ ငါးႏွစ္။

သူ႔မိခင္ ကယ္လီက ပစ္ကပ္ ထရပ္ကားေလးကို ေမာင္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အယ္လဗားမား ေတာေက်းလက္ပိုင္းကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေရာ့ကီးက သူ႔အေမေပါင္ေပၚ ေျခတင္လ်က္ အိပ္ရင္း လိုက္ပါလာသည္။ လမ္းက ယာဥ္ေၾကာႏွစ္ခုစာေလာက္သာ က်ယ္သည့္ ေတာလမ္း။ အေကြ႔အ၀ိုက္ ေတြလည္း မ်ားသည္။ ကယ္လီက ကားကို ဂ႐ုစိုက္ ေမာင္းႏွင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းက ေကြ႔သြားၿပီး

တံတားက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုထဲ ေဆာင့္က်ၿပီး လမ္းေဘးဘက္ ေခ်ာထြက္ကာ ညာဘက္ေရွ႕ဘီးက ေျမာင္းလိုျဖစ္ေနသည့္ ဘီးလမ္းေၾကာင္းရာ တစ္ခုထဲ က်သည္။ ကားေမွာက္မွာစိုးသျဖင့္ ကယ္လီက လီဗာကို ဖိနင္း၊ စတီယာရင္ကို ဘယ္ဘက္ တအားလွည့္ၿပီး ကားကို ကမန္းကတန္း ဆြဲတင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရာ့ကီး၏ ေျခေထာက္က စတီရာရင္ဘီးႏွင့္ သူမ၏ ေျခေထာက္ၾကားမွာ ကန္႔လန္႔ခံ ေနသည္။ ပစ္ကပ္ကို သူ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။

ကားက တစ္ျပန္ ႏွစ္ျပန္ လိမ့္ကာ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔နက္သည့္ ေခ်ာက္ထဲက်သြားသည္။ ေခ်ာက္ထဲ ကားေရာက္ေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႏိုးလာသည္။

“ေမေမ…ေမေမ၊ သားတို႔ ကားဘီးေတြ မိုးေပၚ ေထာင္ေနပါလား” အေမ့အား သူ ေမးသည္။

ကယ္လီ့မ်က္စီႏွစ္ဖက္လံုး ေသြးေတြ ဖံုးေနသျဖင့္ ဘာမွကို မျမင္ရ။ ဂီယာတံႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးမိေသာ ဒဏ္ေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးအထိ ဟက္တက္ကြဲကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး စုတ္ျပတ္ေၾကမြေနသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးေၾကသြားၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားတစ္ဖက္၌ အ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္း ေဖာက္ထြက္ေနသည္။ ၿပီး ပိန္ခ်ိဳင့္သြားသည့္ တံခါးက သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား ဖိညွပ္ထားသလိုလည္း ျဖစ္ေနသည္။

“ေမ့ေမ့ကို သား ဆြဲထုတ္ေပးမယ္” ေရာ့ကီးက ဆိုသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ပင္ သူက ဒဏ္ရာ လံုး၀ မရခဲ့။ သူ႔အေမေအာက္မွ တိုးေ၀ွ႔ထြက္ကာ ပြင့္ေနေသာ တံခါးေပါက္မွ သူ ေလွ်ာဆင္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ မိခင္အား ဆြဲထုတ္ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူ မည္မွ် အားစိုက္ေသာ္လည္း ကယ္လီက နည္းနည္းမွ် မေရြ႕။

“ေမေမ ခဏ အိပ္ပါရေစ သားရယ္” ကယ္လီက ဆိုသည္။ သူက သတိ လစ္တစ္ခ်က္ မလစ္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ေနသည္။

“ဟင့္အင္း ေမေမ…ေမေမ မအိပ္ရဘူး” ေရာ့ကီး က လံုး၀ ျငင္းသည္။

ေရာ့ကီးက ကားထဲ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ျပန္၀င္ၿပီး သူ႔အေမကို သည္အထဲက မရမက တြန္းထုတ္သည္။ ၿပီးေနာက္ အေမသည္နား ခဏေနခဲ့၊ သား လမ္းေပၚတက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ကားကို အကူအညီေတာင္းမယ္ဟု ဆိုသည္။ မိခင္က စိတ္မခ်။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ သူ႔သားေလးကို ကားေမာင္းသူေတြ ျမင္ခ်င္မွျမင္မွာဟု ေတြးကာ သားတစ္ေယာက္တည္း မသြားနဲ႔ဟု ဆိုသည္။

အဲသည္ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘး ကမ္းပါးယံကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တြားတက္ ၾကသည္။ ေရာ့ကီးက အေလးခ်ိန္ေပါင္ ၄၀ မွ်ရွိသည့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္ ၁၀၄ ေပါင္ေလးေသာ သူ႔မိခင္ကို တြန္းတင္သည္။ ခရီးက မတြင္ႏိုင္။ တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မေလာက္စီပဲ ေရြ႕သည္။ ေ၀ဒနာ ျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္ ကယ္လီ လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေရာ့ကီးက မေလွ်ာ့ရ။

သူ႔အေမ အားမေလွ်ာ့ေစရန္ ေရာ့ကီးက “ေမေမ၊ မီးရထားေလးအေၾကာင္း သတိရ” ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔ကေလးေတြ အလြန္ ႏွစ္သက္သည့္ ‘စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသာ စက္ေခါင္းေလး’ ပံုျပင္ကို သူ ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ စက္ေခါင္းေလးသည္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ႀကီးကို မရ ရေအာင္ တက္သြားသည္။ စက္ေခါင္းေလးအေၾကာင္း မိခင္အား သတိေဖာ္ေပးႏိုင္ရန္အတြက္ ပုံျပင္ထဲမွာပါသည့္ ‘ငါသိတယ္၊ မင္းတက္ႏိုင္တယ္၊ ငါသိတယ္၊ မင္းတက္ႏိုင္တယ္’ ဆိုသည့္ လံႈ႕ေဆာ္စကားေလးကို သူ႔ႏႈတ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။

ေနာက္ဆံုး လမ္းမေပၚ ေရာက္ၾကၿပီး သူ႔မိခင္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထရပ္ကားေလးတစ္စီး လာတာ ျမင္ေတာ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေမႊ႕ယမ္းကာ “ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ၊ ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ” ဟု ေအာ္သည္။

“ေမ့ေမ့ကို ေဆး႐ံု ပို႔ေပးပါ” ထရပ္ကားေမာင္းသူအား သူ ေမတၱာရပ္ခံသည္။

ကယ္လီ၏မ်က္နွာကို ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ရွစ္နာရီမွ်ၾကာေအာင္ ျပန္လည္ျပဳျပင္ယူရသည္။ စုစုေပါင္း ၃၄၄ ခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔သူ႔မ်က္ႏွာက ယခင္နွင့္ တျခားစီ ျဖစ္ေနသည္။ “အရင္တုန္းက ကၽြန္မႏွာတံေလးက သြယ္တန္းေနတာပဲ၊ ႏႈတ္ခမ္းကပါးပါး၊ ပါး႐ိုးေပၚေပၚနဲ႔ေပါ့၊ အခုေတာ့ ႏွာေခါင္းပြပြ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ ပါး႐ိုးခ်ပ္ခ်ပ္ ျဖစ္ေနၿပီ”

သို႔ေသာ္ ဘာပဲေျပာေျပာ အမာရြတ္ေတာ့ သိပ္မေပၚေပ။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေတြအားလံုး ရွင္းရွင္း လင္းလင္း ျပန္ေကာင္းသြားခဲ့သည္။

***

ေရာ့ကီး၏ စြမ္းေဆာင္ပံုအေၾကာင္းသည္ ဧရာမ သတင္းႀကီးတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သတၱိခဲခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူလုပ္ခဲ့တာ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မပါပါဟု ဆိုသည္။ “ဒီကိစၥႀကီး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္လို႔ မထင္ၾကပါနဲ႔ေနာ္၊ မေတာ္တဆျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ရတာေပါ့၊ ဘယ္သူမဆို ဒီလို ၾကံဳရင္ ဒီအတိုင္း လုပ္ၾကမွာပဲ မဟုတ္လား”

သူ႔မိခင္ကေတာ့ ဆိုသည္။

“ေရာ့ကီးေလး ကယ္လို႔သာေပါ့၊ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ ေသြးလြန္ၿပီး ေသမွာ” ဟူ၍။


[မူရင္း။ ။ Michele Borba ၏ I think I Can] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္ ။)