ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ

ကိုယ့္အိမ္မွာ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနလဲ၊

ကိုယ့္ရပ္ကြက္မွာ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနလဲ၊

ကိုယ့္ျမိဳ႕ရြာမွာ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနလဲ၊

ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနလဲ။

အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္

ဒီမိုကေရစီ… ဒီမိုကေရစီ…

ဒီမိုကေရစီ… ဒီမိုကေရစီ…

ဒီမိုကေရစီ… ဒီမိုကေရစီ…

အသံေတြၾကားေနရတယ္ ဘယ္ကလာတဲ့အသံေတြလဲ၊

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း ဘီယာေသာက္ရင္း၊

ေကတီဗြီဆိုရင္း မာဆတ္မွာဇိမ္ခံရင္း၊

ငါသိတယ္၊ ငါလုပ္ႏိုင္ရမယ္္

သင္တတ္ႏိုင္မည္ ထင္သလား
မတတ္ႏိုင္ဘူး ထင္သလား
မည္သို႔ ထင္သည္ျဖစ္ေစ
သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္

ဟင္နရီဖို႔ဒ္

အဲသည္တုန္းက ေရာ့ကီး အသက္ ငါးႏွစ္။

သူ႔မိခင္ ကယ္လီက ပစ္ကပ္ ထရပ္ကားေလးကို ေမာင္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အယ္လဗားမား ေတာေက်းလက္ပိုင္းကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေရာ့ကီးက သူ႔အေမေပါင္ေပၚ ေျခတင္လ်က္ အိပ္ရင္း လိုက္ပါလာသည္။ လမ္းက ယာဥ္ေၾကာႏွစ္ခုစာေလာက္သာ က်ယ္သည့္ ေတာလမ္း။ အေကြ႔အ၀ိုက္ ေတြလည္း မ်ားသည္။ ကယ္လီက ကားကို ဂ႐ုစိုက္ ေမာင္းႏွင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းက ေကြ႔သြားၿပီး

မဟတၱမဂႏၶီရဲ႕ဖိနပ္တစ္ရံ

တစ္ေန႔ မဟတၱမဂႏၶီႀကီး ခရီးသြားရန္ ရထားေပၚအတက္မွာ သူ၏ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကၽြတ္ၿပီး ေအာက္ဘက္သံလမ္းေပၚက်သည္။ရထားကထြက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ရာသူေကာက္မယူႏိုင္ေတာ့။
                        ေဘးလူေတြ ေငးၾကည့္ေနၾကဆဲ ဂႏၶီက ေအးေအးေဆးေဆးပင္ သူ႔မွာ က်န္ေနေသးသည့္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကိုခၽြတ္ကာေစာေစာကကၽြတ္က်ခဲ့သည့္ေနရာဘက္ဆီသို႔လွမ္းပစ္လိုက္သည္။

ဆပ္ကပ္

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀မွာ
အေကာင္းဆံုးအစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မႀကီးက်ယ္တဲ့၊အမည္မေဖာ္တဲ့၊အမွတ္တရျပဳမေနတဲ့
အၾကင္နာ၊ေမတၱာအျပဳအမူေလးမ်ားပါ။
ဝီလ်ံဝါ့ဒ္စဝပ္                      

ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနၾကသည္။ အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာ မိသားစုတစ္ခုသာက်န္ေလသည္။

ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္

                        မိသားစုပိုင္ ယာေျမတစ္ခုကို ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အတူတကြ လုပ္ကိုင္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္သည္။သူ႔မိသားစုကႀကီးသည္။ေနာက္တစ္ေယာက္ကလူပ်ိဳလူလြတ္။
                        တစ္ေနကုန္ အလုပ္လုပ္ၿပီးလွ်င္ လယ္ယာထြက္ သီးႏွံမ်ားႏွင့္ ေရာင္းခ်ရသည့္ အျမတ္အစြန္းမ်ားကို ညီအစ္ကိုနွစ္ေယာက္ညီတူညီမွ်ခြဲေ၀ယူၾကသည္။