အနာေပါက္ ေရာဂါကု ေဆးပညာသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေရွးေခတ္ မ်ားစြာ ကတည္းက ထြန္းကား ခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာ့ တုိ႔၏ ေရာဂါ ကာကြယ္ေရးစနစ္၊ ကုသေရးစနစ္ မ်ားတြင္ အျမစ္တြယ္၍ မိ႐ုိးဖလာ အသုံးႏႈန္းမ်ား၊ အေလ့အက်င့္ မ်ားပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ မန္းေဆး၊ ငန္းေဆး၊ ရွာပြတ္ေဆး စသည့္ အသုံးႏႈန္း တုိ႔သည္ ေရွးျမန္တုိ႔ အတြက္ ယဥ္ပါးေနေသာ အေခၚ အေဝၚမ်ား ျဖစ္သည္။ လက္ရွိ အနာေပါက္ ကုသေရး စနစ္မ်ားတြင္ ထုိ႐ုိးရာ အစဥ္အလာ အနာေပါက္ ေဆးခ်က္ မ်ားကုိ ပါဝင္လာေစရန္ ရည္ရြယ္ ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေခတ္ႏွင့္ မဆီ ေလ်ာ္ေသာ ေရွး႐ုိး စဥ္လာ ေဆးခ်က္ မ်ားကုိ ပုံတူကူးခ်ရန္ မသင့္ေတာ္ပါ။ ေခတ္ႏွင့္ ေလ်ာ္ညီရန္ ျပဳျပင္ မြမ္းမံ၍ သက္ေသ အေထာက္ အထားျပဳ အနာေပါက္ ကုသမႈ ပညာအထိ တုိးတက္ လာေစရန္ အတြက္ အစဥ္အလာ ေကာင္း အနာေပါက္ ေဆးခ်က္မ်ားကုိ ေဖာ္ထုတ္ လုိရင္း ျဖစ္ပါသည္။
ပူပြင့္ မန္းေဆးငန္းေဆး
တုိင္းရင္းေဆးပညာ အေခၚအေဝၚ ဥဏွအာကာသ ေဆးတုိက္ေကၽြး အသုံးျပဳေသာ နည္းစနစ္ ျဖစ္ပါသည္။ ပူ၍ပြင့္ေသာ ေဆးဝါး၊ ေဆးပစၥည္းမ်ားကုိ အနာမန္းေဆးအျဖစ္ လူထု အတြင္း က်ယ္ျပန္႔စြာ အသုံးျပဳၾကသည္။ ေက်ာက္တုိ႔ သခင္ မုိးနံပင္ဟု လည္းေကာင္း၊ ျမင္းမ မုိးေဗာက္ မုိးကုိေဖာက္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း ပူပြင့္ေသာ ေဆးပြင့္တုိ႔ကုိ မန္းေဆး အျဖစ္ အသုံးျပဳၾကပါ သည္။ ေရွးယခင္က ေညွာ္မိ၍ သတိလစ္ ေမးခုိင္သည့္ အေရးေပၚ အေျခအေနတြင္ ေရးနံေခ်းကုိ အရည္ေဖ်ာ္၍ တုိက္ေကၽြး အသုံးျပဳခဲ့ၾက သည္ “ပူပြင့္” ေဆး ကုိ မန္းေဆးအျဖစ္ တြင္က်ယ္စြာ အသုံးျပဳၾကသည္။ တုိင္းရင္း ေဆးခန္းသုံး ေဆးမ်ားတြင္ ေဆးပုလဲ ကလာပ္၊ မဒဲျမင့္မုိရ္ ကုန္းေဆး၊ ေလးညွင္း ကလာပ္ေဆး တုိ႔ကုိ ပူပြင့္ မန္းေဆး အျဖစ္ အသုံး မ်ားခဲ့ ၾကသည္။
အနာေပါက္ကု ေအးပြင့္ေဆးခ်က္
အထက္ ေဖာ္ျပသည့္ အတုိင္း ပူပြင့္ေဆးကုိ အသုံးမ်ား ေသာ္လည္း လူထုအတြင္း က်န္ရွိေနေသာ ႐ုိးရာ အေလ့အထ တစ္ခုမွာ ႏူးညံ့ေသာ ကေလးအရြယ္တြင္သနပ္ခါး ေသြးတုိက္ျခင္း၊ ေရခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါးေသြးရည္ ခြ႔ံေကၽြးျခင္း အေလ့အထမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိအေလ့ အက်င့္ မွာ ပထဝီ အင္အား နည္းေသာ၊ ႏုနယ္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ေအးပြင့္ေအးခါး တုိက္ေကၽြးမႈသည္ အနာေပါက္ေရာဂါမ်ား ကာကြယ္ကုသမႈ ပညာတြင္ ထင္ရွားေသာ အေထာက္အထားျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ ေရာဂါျဖစ္စအေျခအေန၊ အနာႏုနယ္ေသာ အေျခအေန၊ အားနည္းေသာ အေျခအေန တုိ႔တြင္ သီတအာကာသ ေဆးျဖင့္ ကုသေသာ နည္းအျဖစ္ အသုံးျပဳႏုိင္သည္။ကေလးအရြယ္သာမက မည္သည့္ အရြယ္မဆုိ အထက္ပါ အေျခအေန ေတြ႔ရွိေနရလွ်င္ ကုသႏုိင္ေသာ နည္းစနစ္ျဖစ္သည္။ အနာမန္းဝင္၍ သတိလစ္ေသာ အေျခအေန တြင္ ေအးပြင့္ျဖစ္ေသာ ေပါက္ပန္းျဖဴပြင့္ ျပဳတ္ရည္ ပူပူကုိ တုိက္ေကၽြးေသာ သာဓက မ်ားလည္းရွိသည္။
ေဆးဖက္ဝင္ အပင္မ်ား အေနျဖင့္
သနပ္ခါးရြက္ သတၱဳရည္၊ သနပ္ခါးအျမစ္ေခါက္၊ ကန္႔ကလာျပဳတ္ရည္၊ စူလာနဖာပင္ျပဳတ္ရည္တုိ႔သည္ သီတအာကာသ မန္းေဆးအျဖစ္ ေက်ာ္ၾကား လွပါသည္။ ဟလိႅဒၵစုဏၰေဆး၊ ငန္းနက္ေက်ာ္၊ စတုရဂၤေဆး တုိ႔မွာ သီတ အာကာသ ဦးေဆာင္ေသာ မန္းေဆး၊ ငန္းေဆးမ်ား ျဖစ္သည္။ အရပ္သိ အပူမန္းေဆး သမားသိ အေအးမန္းေဆး သုိ႔ ေျပာင္းလဲ သိရွိလာမႈ ျဖစ္ပါသည္။
ပူပြင့္မွ ပူတက္ပြင့္သုိ႔
ဓာတ္ေျဖာင့္နာမ်ားတြင္ ပူပြင့္သာမက အပူကုိ ၿမဲၿမံေစၿပီး အတြင္း ပထဝီအား ေကာင္းေစေသာ မန္းေဆးမ်ား အျဖစ္ ဥဏွပထဝီ အာကသ ျဖစ္ေစေသာ လွ်ာပြတ္ေဆး၊ မန္းေဆးငန္းေဆးတုိ႔ကုိလည္း သုံးစြဲေသာ ႐ုိးရာဓေလ့လည္း ရွိပါသည္။ ဇာသီး၊ ဇာပြင့္ ကဲ့သုိ႔ေသာ ေဆး၊ နႏြင္းပါေသာေဆး၊ ေလးညွင္း နံ႔သာျဖဴ ကဲေသာ ေဆးတုိ႔ကုိ လွ်ာပြတ္ေဆးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ မန္းေဆး ငန္းေဆး အျဖစ္ လည္းေကာင္း သုံးစြဲခဲ့ၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးဘုိး လွ်ာပြတ္ေဆး၊ ေမာရိယ မန္းေဆး၊ အႏုျမဴ မန္းေဆး၊ နန္းတြင္း လွ်ာပြတ္ေဆး တုိ႔သည္ ပူတက္ပြင့္ မန္းေဆးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အနာမွန္သမွ် အေအး အေၾကာင္းခံ၍ အာဗႏၶန ျဖစ္သည္ဟူေသာ အယူအဆကုိ အေျခခံ၍ အနာျဖစ္ပြားမႈ မွန္သမွ်ကို ပူတက္ ပြင့္တက္ မန္းေဆးကုိ သုံးစြဲၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ေအးပြင့္မွ ေအးတက္ပြင့္သုိ႔
အထက္ပါနည္းစနစ္သည္ ေအးပြင့္ခ်က္ေဆးမွ တုိးတက္ ေျပာင္းလဲလာေသာ နည္းစနစ္ ျဖစ္သည္။ အရပ္သုံးအေနျဖင့္ တပင္တုိင္ ျမနန္း ဦးေဆာင္ ပါဝင္ေသာေဆး၊ ကၠႆရမူလီ အျမစ္ကဲေဆးတုိ႔ကုိ ေတြ႔ရွိရပါသည္။ အႀကိတ္ေၾက မန္းေဆး အျဖစ္ အသုံးျပဳေသာ စနစ္ျဖစ္ပါသည္။ ေအး၍ ပထဝီျဖစ္ေစၿပီး အာကာသဦးေဆာင္ေသာ ေဆးဖက္ဝင္ ေဆးနည္းမ်ားကုိ သုံးစြဲၾကပါသည္။တခ်ိဳ႕တုိင္းရင္းေဆးအနာေပါက္ ေရာဂါကု တုိင္းရင္းေဆး ဆရာမ်ားသည္ ေဖၚျပပါ နည္းစနစ္ကုိ တုိင္းရင္းေဆးခန္းသုံး ေဆးမ်ားကုိလည္းေကာင္း၊ ထုိေဆးမ်ားကုိ ဝိဇၨာဓရ ေဆးမ်ားျဖင့္ တြဲဖက္ၿပီး အာနိသင္ ထက္ျမတ္ေစရန္ အသုံးျပဳၾကသည္။ သည္းေျခေဆး (သုိ႔မဟုတ္) အပူၿငိမ္း ေသြးေဆးႏွင့္ ဟလႅိစုဏၰေဆး၊ ေသမွ ပုတိက ေဆးသည္းေျခေဆး (သုိ႔မဟုတ္) အပူၿငိမ္းေသြးေဆးႏွင့္ ဝါဠဳက အခ်ဥ္ေဆး (သုိ႔မဟုတ္) (၄)ပါးေရွာင္ေဆး၊ စတုရဂၤ (သုိ႔မဟုတ္) ဟင္း႐ုိင္းနီ
အပူတလွည့္ အေအးတလွည့္ ေဆးခ်က္၊ ဇိရဏ ေတေဇာျဖစ္ေစေသာ ေဆးခ်က္
အနာအႀကိတ္တုိ႔ကုိ ေရွးယခင္က ေဆးဖက္ဝင္ အရြက္၊ အေခါက္တုိ႔ျဖင့္ စည္းအုံ၍ ကုသေပးၾကသည္။ ထုိသုိ႔ကုသရာတြင္ အေအးႀကိတ္ အနာမ်ားကုိ အပူေဆးရြက္၊ ေဆးျမစ္၊ ေဆးေခါက္တုိ႔ျဖင့္ အုံစည္း လိမ္းက်ံ ေပးျခင္း၊ အပူအႀကိတ္ နာမ်ားကုိ အေအးေဆးရြက္၊ ေဆးျမစ္၊ ေဆးေခါက္တုိ႔ကုိ အသုံးျပဳေသာ ကုထုံးမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ ယခု နည္းစနစ္မွာ အနာအႀကိတ္မ်ားကုိ ကုသရာတြင္ အပူတစ္လွည့္၊ အေအးတစ္လွည့္ အသုံးျပဳ၍ ႐ုပ္တုိ႔ကို ရင့္က်က္ ပ်က္စီး ေစေသာ ဇိရဏေတေဇာ ဝင္ေရာက္လာေစရန္ အသုံးျပဳေသာ နည္းစနစ္ ျဖစ္ပါသည္။ အနာအႀကိတ္တုိ႔ကုိ ကုသရာတြင္ အပူတစ္လွည့္ အေအး တစ္လွည့္ အသုံးျပဳ၍ ႐ုပ္တုိ႔ကုိ ရင့္က်က္ပ်က္စီးေစေသာ ဇိရဏ ေတေဇာ ဝင္ေရာက္ လာေစရန္ အသုံးျပဳေသာ နည္းစနစ္ ျဖစ္ပါသည္။ အနာအႀကိတ္မ်ားကုိ အေအး ေဆးဖက္ဝင္မ်ား ျဖစ္ေသာ ကန္စြန္းရြက္၊ သေဘာၤရြက္၊ မန္းသုံးခြရြက္၊ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီး၊ သနပ္ခါးရြက္၊ သနပ္ေခါက္၊ အပူ ေဆးဖက္ဝင္မ်ား ျဖစ္ေသာ တမာရြက္၊ ခ်င္းစိမ္း၊ ေခြးေတာက္ရြက္၊ ကုိရံႀကီးရြက္၊ ကြမ္းရြက္တုိ႔ကုိ တစ္ရက္အတြင္း နံနက္၊ ည တစ္လွည့္စီ (သုိ႔) တစ္ရက္ျခားစီ၊ ႏွစ္ရက္ျခားစီ စသည္ျဖင့္ အပူတစ္လွည့္ အေအးတစ္လွည့္ အသုံးျပဳေသာ ကုထုံးျဖစ္သည္။အခ်ိဳ႕ကုထုံးမ်ားတြင္ အေအး တစ္လွည့္၊ အပူ တစ္လွည့္ စည္းအုံရမည့္ အစား အပူေဆး ဖက္ဝင္၊ အေအး ေဆးဖက္ဝင္ တစ္ခုခုကုိ လုိအပ္သလုိ သင့္႐ုံကဲ၍ အပူအေအး (၂)မ်ိဳး စလုံးေရာစပ္ အသုံးျပဳသည့္ ကုထုံးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ဥပမာ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ႏွင့္ ေဆးအမွတ္ (၄၇) ရွားေစာင္း လက္ပတ္ႏွင့္ (၂၉) သုိ႔မဟုတ္ (၄၇) ကုိရံႀကီး ရြက္ကုိ ေထာပတ္ဆီ လိမ္း၍ ကပ္ျခင္း၊ ေသာက္ေဆး အေနျဖင့္ (၆+၂၃)၊ (၆+၂၄) စေသာ အေၾကာင္းကြဲ အက်ိဳးတူ ေဆးခ်က္ေပးၿပီး ညပုိင္းတြင္ ေလေၾကေလသက္ ေဆးခ်က္မ်ား ေပးေကၽြးကုသပါသည္။
ေဆးခ်က္အပူ-ဓာတ္စာအေအး၊ ေဆးခ်က္အေအး-ဓာတ္စာအပူ
အနာ အႀကိတ္မ်ား လွ်င္ျမန္စြာ ေၾကေစရန္ ဝိေရာဓိကုထုံး ျဖစ္သည္။ အဓိက အသုံးအမ်ားဆုံး ပုံစံမွာ ေသာက္ေဆး ဥဏွ ပထဝီ အာကာသ ေဆး၊ ဥဏွ အာကာသ ေဆးတုိက္ၿပီး ဓာတ္စာကုိ ေအးသက္ ေပးေကၽြးျခင္း ျဖစ္သည္။ ဥပမာ ေသာက္ေဆး ၂၃+၂၄ ကုိ ေက်ာက္ဖ႐ုံသီး ဟင္းခါး ဓာတ္စာႏွင့္ တြဲဖက္ျခင္း
ပူမာတင္းႀကီး၊ အနာအႀကိတ္ေဆးခ်က္
အနာအႀကိတ္နာ၏ အေျခအေနမွာ ကကၡဠ အေျခအေနျဖစ္ပါသည္။ အေတြ႔အထိအားျဖင့္ပူျခင္း၊ မာေၾကာျခင္း၊ အပူလိမ္းေဆး လိမ္းလွ်င္ပုိဆုိးျခင္း၊ ေဆးပူေဆးစပ္စားလွ်င္ ပုိဆုိးျခင္း လကၡဏာမ်ား ရွိပါသည္။
ကကၡဠမွ ျဗဴဟနသုိ႔ ျဗဴဟနမွ ပဂရဏသုိ႔
ထုိသုိ႔ေသာ ကကၡဠအေျခအေနတြင္ ခ-၄ သုိ႔ တုိက္႐ုိက္ကုသမႈသည္ ထိေရာက္မႈ မရွိပါ။ အာေပါျဗဴဟန ျဖစ္ေစေသာ ေဆးခ်က္မ်ားျဖင့္ အေၾကာင္းၿငိမ္းေစၿပီး မုဒုပထဝီ ျဖစ္လာေစရန္ လုိအပ္ပါသည္။ မုဒုပထဝီအေျခအေနသည္ အာေပါဓာတ္ဝင္ေရာက္ၿပီး ျဗဴဟနသုိ႔ ေျပာင္းလဲေသာ အေျခအေနျဖစ္သည္။ ထုိျဗဴဟန အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္မွ တုိက္႐ုိက္ေဆးခ်က္ (ခ-၄) ေဆးခ်က္ေပးၿပီး အနာေၾကေစေသာ ကုထုံး ျဖစ္သည္။
တုိက္ေကၽြးေသာေဆးမ်ားမွာ ပထမအဆင့္ အာေပါျဗဴဟနျဖစ္ေစရန္ ေသာက္ေဆး
ေသာက္ေဆး - ၁၆+၇၊ ၁၅+၇ စေသာေအး၍ ပထဝီျဖစ္ ေလေၾကေလသက္ေဆး၊ ဝမ္းမီးညံ့လွ်င္ သၾကားကဲ အစာေၾကေဆး ေပးရမည္။လိမ္းေဆး၊ စည္းေဆး - အာေပါဝင္ေရာက္ႏုိင္ေသာ ေဆးေအးမ်ားဓာတ္စာ - အာေပါျဗဴဟန ျဖစ္ေစေသာ ႏြားႏုိ႔၊ ထန္းလ်က္ တုိ႔ကုိ က်ိဳခ်က္ထားေသာ ဓာတ္စာျဖစ္ေပၚလာေသာ လကၡဏာ - အနာအႀကိတ္ေအးလာျခင္း/ အနာေပ်ာ့လာျခင္း/ နာက်င္မႈ သက္သာလာျခင္း
ဒုတိယအဆင့္ အာေပါပဂရဏျဖစ္ေစရန္အတြက္ ေသာက္ေဆး
ေအးခါး၊ ေအးပြင့္ေဆးမ်ားျဖစ္သည့္ - ဟလႅိစုဏၰေဆး၊ သနပ္ခါး၊ ကၠႆရမူလီ၊ စူလာနဖာဓာတ္စာ - ေက်ာက္ဖ႐ုံသီး ဟင္းခါး ျဖစ္ေပၚလာေသာ လကၡဏာမ်ား - အနာအႀကိတ္ ေပ်ာက္သြားျခင္း (Healing by Resolution) အနာပိန္ က်ဳံ လာျခင္း၊ အနာၿပီထည့္၍ ေဖာက္ျခင္း
တတိယအဆင့္
အနာမေၾကေသးလွ်င္ ေအးသက္ေဆးျဖင့္ ဝမ္းႏႈတ္ေပးႏိုင္သည္။ အာေပါဓာတ္လြန္သြားပါက အပုတ္ခ် ပူသက္ေဆး (၂၆)ျဖင့္ ဝမ္းႏႈတ္ေပးႏုိင္ပါသည္။ အႀကိတ္မေၾကဘဲ အနာၿပီတည္လာပါက ၿပီေပါက္ေစရန္ ပူပြင့္ေဆး ေျပာင္းလဲတုိက္ေကၽြးရမည္။ သုိ႔ရာတြင္ ရက္ရွည္ အသုံးမျပဳသင့္ပါ။
အနာအႀကိတ္ျဖစ္ခါစ၊ ေအးေၾကသက္ေဆးခ်က္
အနာအႀကိတ္ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ၿပီတည္ႏုိင္ေသာ အနာႏွင့္ ၿပီမတည္ႏုိင္ေသာ အနာအႀကိတ္အဖုဟူ၍ (၂)မ်ိဳး ရွိႏုိင္ပါသည္။ ၿပီမတည္ႏုိင္ေသာ အနာအဖု အႏုစားတုိ႔သည္ ေသြး (၃)ရက္၊ ေလ (၄)ရက္၊ သည္းေျခ (၅) ရက္ စုစုေပါင္း (၁၂) ရက္ျပည့္လွ်င္ ေပ်ာက္ကင္းသည္ကုိ ေတြ႔ရွိရပါသည္။ ၿပီတည္ေသာ အနာမ်ားသည္ ေရွ႕ (၁၂)ရက္အျပင္ ေနာက္ထပ္အပုတ္ (၆) ရက္စုစုေပါင္း (၁၈)ရက္ေက်ာ္မွ ၿပီေပါက္၍ ေရာဂါေပ်ာက္ႏုိင္ပါသည္။ (၁၈)ရက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး “လ” ခ်ီ၊ “ႏွစ္” ခ်ီ ၾကာရွည္ေသာ ဥတုေက်ာ္အနာ၊ အႀကိတ္ နာမ်ားမွာ အနာဆုိး၊ အႀကိတ္ဆုိးမ်ားျဖစ္သည္။
အနာအႀကိတ္ျဖစ္ကာစ ေသြး (၃)ရက္ကာလတြင္ ေအးသက္အာနိသင္ရွိေသာ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး တုိက္ေကၽြးဝမ္းႏႈတ္ျခင္း၊ ေအးေၾကသက္ေဆးမ်ား တုိက္ေကၽြးျခင္း တုိ႔ျဖင့္ အနာအႀကိတ္ ညွိဳးေျခာက္ကာ လွ်င္ျမန္စြာ ေပ်ာက္ကင္းေစႏုိင္သည္။ ဥပမာ-ေက်ာက္၊ ဝက္သက္ အႀကိတ္ေပၚကာစ အခ်ိန္တြင္ တုိင္းရင္း ေဆးခန္းသုံး အမွတ္ (၈)ႏွင့္ ေဆးအမွတ္ (၉)ျဖင့္ ဝမ္းႏႈတ္ေပးႏုိင္သည္။ ေဆးအမွတ္ (၆)ကုိ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ ျပဳတ္ရည္ျဖင့္ တုိက္ေကၽြးျခင္း၊ ဆားငါးပါး သုိ႔မဟုတ္ ၁၁ ပါးေဆးကုိ ႏြယ္ခ်ိဳကဲေဆးျဖင့္ ဆတူစပ္၍ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ ျပဳတ္ရည္ျဖင့္ တုိက္ေကၽြးကုသႏုိင္သည္။ ဘဂၤလီဆားခါး၊ ျမန္မာဆားခါးတုိ႔ျဖင့္ ဝမ္းႏႈတ္ကုသႏုိင္သည္။
နိဂုံး
႐ုိးရာအစဥ္အလာ အနာေပါက္ ကုသမႈမ်ားသည္ က်ယ္ျပန္႔ၿပီး သိမ္ေမြ႔နက္႐ိႈင္းလွပါသည္။ တင္ျပစရာ အခ်က္အလက္မ်ား၊ ေဖာ္ထုတ္ရန္ အခ်က္အလက္မ်ား မ်ားစြာက်န္ရွိ ေနပါေသးသည္။ အနာေပါက္ကု သမားေတာ္ႀကီး ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးေဟာင္း ျမန္မာ့ႏုိင္ငံ တုိင္းရင္းေဆးေကာင္စီဝင္ေဟာင္း ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္စိန္၏ ကုထုံးအခ်ဳိ႕ကုိ ေပါင္းစပ္၍ ေက်းဇူးရွင္ ကြယ္လြန္သူ သမားေတာ္ႀကီးအား ဂါရဝျပဳလွ်က္ ဤစာတမ္းငယ္ျဖင့္ တင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အနာေပါက္ေရာဂါ ကုသမႈတြင္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသကုိ အေထာက္အကူ ျပဳႏုိင္ရန္ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္တင္ျပရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ရပါသည္။ ဦးဝင္းႏုိင္၊ ျမန္မာ့တုိင္းရင္းေဆးဆရာအသင္း၊ မႏၲေလးတုိင္းေဒသႀကီး
No comments:
Post a Comment